Το συνηθισμένο χάος που συνοδεύει τις πτήσεις με ένα κορίτσι ηλικίας 14 μηνών μας χαιρέτησε στο ταξίδι από την Ατλάντα στο Σαν Φρανσίσκο. Η Μικρή μου ήταν σαφώς άβολα στον περιορισμένο χώρο του αεροπλάνου: ήταν ευερέθιστη και έκλαιγε. Θα μπορούσα να ακούσω τις σιωπηλές ματιές των άλλων επιβατών που με κρίνουν ότι δεν μπορούσα να την ηρεμήσω. Δοκίμασα τα πάντα, αλλά τίποτα δεν φαινόταν να λειτουργεί και το άγχος έπιασε το στομάχι μου.Περίπου μια ώρα μετά την αναχώρησή μου, παρατήρησα έναν ευγενικό άντρα να κάθεται απέναντι από την αίθουσα. Μου χαμογέλασε θερμά και μου είπε: » θέλεις να κρατήσω το μωρό σου για λίγο; Ξέρω πόσο δύσκολο μπορεί να είναι, έχω μια κόρη της ίδιας ηλικίας. Νομίζω ότι μπορώ να την ηρεμήσω, μπορώ να την πάω μια βόλτα.»
Δίστασα για λίγο πριν δεχτώ τη βοήθειά του. Ήμουν εξαντλημένος και ήθελα απλώς μια ανάπαυλα μιας στιγμής. Ήμουν απελπισμένος και φαινόταν ειλικρινής. Προς μεγάλη μου ανακούφιση, μόλις πήρε την κόρη μου στην αγκαλιά του, σταμάτησε να κλαίει και μάλιστα χαμογέλασε.
Χαλάρωσα και εκμεταλλεύτηκα τη στιγμή της ηρεμίας για να βγάλω τον υπολογιστή και κάτι να φάω από το σακίδιο μου. Αλλά όταν γύρισα ξανά, η καρδιά μου έκπληκτος.
Παρατήρησα τον άντρα να ψιθυρίζει κάτι στο αυτί του κοριτσιού μου και η στάση της άλλαξε: από φιλικό ξαφνικά έγινε πιο ενοχλητικό. Το αίμα πάγωσε στις φλέβες μου.
** Ο πανικός με κυρίευσε. Ήθελε να της κάνει κακό; Θα μου την έπαιρνε;**
Οι άμυνές μου ενεργοποιήθηκαν αμέσως. Αναγκάστηκα να παραμείνω ήρεμος και να μην αφήσω τον φόβο να αναλάβει. Σηκώθηκα και τον πλησίασα με γρήγορα αλλά ελεγχόμενα βήματα.
** «Με συγχωρείτε, αλλά νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το πάρετε πίσω»,** είπα κουνώντας το κεφάλι μου.
Ο άντρας κοίταξε ψηλά, έκπληκτος, μετά χαμογέλασε ξανά και απάντησε ήρεμα: * * «φυσικά.»**Μου επέστρεψε το παιδί χωρίς καμία αντίσταση.
Την πίεσα σκληρά σε μένα, νιώθοντας τη μικρή της καρδιά να χτυπά τρελά στο στήθος μου.
Κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης πτήσης, τον παρακολούθησα από τη γωνία του ματιού μου. Παρατήρησα ότι απέφυγε να με κοιτάξει, σαν να είχε αισθανθεί τη δυσπιστία μου. Προσπάθησα να επικεντρωθώ στο κοριτσάκι μου, αλλά η σκηνή συνέχιζε να μου επιστρέφει.
Μόλις προσγειωθήκαμε, πήγα αμέσως να αναφέρω το περιστατικό στην ασφάλεια του αεροδρομίου. Πήραν τη δήλωσή μου πολύ σοβαρά και υποσχέθηκαν να ερευνήσουν.
Λίγες μέρες αργότερα, η ασφάλεια του αεροδρομίου επικοινώνησε μαζί μου. Είχαν μιλήσει με τον άνδρα και είδαν τις καταγραφές πτήσης.
Αποδείχθηκε ότι ήταν ένας διάσημος παιδοψυχολόγος, γνωστός για τη βοήθεια των παιδιών να ηρεμήσουν κατά τη διάρκεια των αεροπορικών ταξιδιών. ** Οι προθέσεις του ήταν εντελώς ακίνδυνες.**
Ευχαρίστησα το προσωπικό ασφαλείας, νιώθοντας ένα μείγμα ανακούφισης και ντροπής.
Το επεισόδιο μου δίδαξε ένα σημαντικό μάθημα: τη σημασία της επαγρύπνησης, αλλά και της εμπιστοσύνης στα ένστικτά σας. Αυτή η πτήση έγινε μια ιστορία που είπα στους φίλους και την οικογένεια, μια υπενθύμιση του άθραυστου δεσμού μεταξύ γονέα και παιδιού και μια προειδοποίηση.
Αν και αρχικά ένιωσα φόβο, όλα τελείωσαν προς το καλύτερο. Έμαθα να ακούω τα ένστικτά μου, αλλά και να εκτιμώ τη γενναιοδωρία των ξένων. Τις επόμενες μέρες, δεσμεύτηκα να απολαύσω κάθε μικρή στιγμή γαλήνης με την κόρη μου και να είμαι ευγνώμων για την καλοσύνη που, παρά τα πάντα, συνεχίζει να υπάρχει στον κόσμο.
